Hipokrates 2015. Najwięcej łez szczęścia

Lubi pani swoją pracę?
Kocham. Naprawdę. Zawsze chciałam być położną. Uczyłam się w Studium Położniczym w Koszalinie i stamtąd od razu przeniosłam się do Białogardu. To był 1993 rok. Boże święty! Pracuję tu już 22 lata! Ależ zleciało...

Pewnie też się tutaj pani rodziła?
No niestety, nie. Pochodzę ze Szczecinka. Ale szybko związałam się z Białogardem. Zżyłam się z miastem, mieszkańcami. Nie wyobrażam sobie, bym mogła pracować gdzieś indziej.

Położna to trudny, ale wdzięczny zawód.
Owszem, choć rzeczywiście sytuacje trudne też się zdarzają. Ale generalnie spotykam się przede wszystkim ze łzami szczęścia. W końcu przychodzi przecież na świat nowe życie. Najwięcej satysfakcji sprawia więc położnej uśmiech pacjenta, pacjentki. Warto promować nasz zawód. Plebiscyt Hipokrates pomaga w tym, więc cieszę się, że biorę w nim udział, że ludzie na mnie głosują.

Początki pani pracy zawodowej na pewno były trudne.
Jak zawsze, jak w każdym zawodzie, do którego wchodzi młody człowiek. Ale ja od zawsze chciałam być położną i od początku nią byłam. Dlatego nie miałam problemów z zaadoptowaniem się w pracy. A ponieważ to moja pasja, jestem zadowolona z tego, co robię.

Nie spoczywa jednak pani na laurach. Wciąż się pani dokształca.
To wręcz konieczność. Dlatego ukończyłam też Akademię Pomorską w Słupsku, studia podyplomowe w Szczecinie, a teraz jeszcze specjalizuję się z pielęgniarstwa położniczego. Cały więc czas poszerzam swoją wiedzę. To naprawdę konieczność w tym zawodzie.