Mężczyzna jest bardzo potrzebny

Pogłoski o tym, że męska płeć jest ona zbędna, okazuje się mocno przesadzone. Niektórzy biolodzy mówią przekornie, że natura niepotrzebnie wymyśliła dwie płcie, skoro jedna z nich - żeńska - mogłaby sobie doskonale sama poradzić. Nie wiadomo dokładnie, kiedy organizmy wielokomórkowe podzieliły się na płcie.
Podział na płcie jest pożytecznym wynalazkiem, ponieważ umożliwia mieszanie genów, dzięki czemu powstają osobniki niepowtarzalne. Badacze zwracają jednak uwagę, że wymiana genów może się odbywać w sposób znacznie bardziej bezpośredni, tak jak czynią to na przykład bakterie, które po prostu podkradają sobie kawałki kodu genetycznego. Bakteria, jeśli zechce się rozmnożyć, nie musi tracić czasu na poszukiwanie partnera. Miłosny akt nie jest potrzebny również roślinom, które rozmnażają się wegetatywnie, przekazując potomkowi pełny zestaw własnych genów.

Po co więc dwie płcie, skoro bakterie radzą sobie dobrze bez tego wynalazku? Co więcej, u wielu gatunków (np. pszczoły) występuje specyficzna forma rozmnażania zwana partenogenezą, kiedy to nowy osobnik powstaje z niezapłodnionej komórki jajowej. Obecność samca jest w tym przypadku zbędna. Potomek rodzi się, choć "pożycia" nie było. Jeśli spojrzeć chłodnym okiem, trudno zrozumieć, po co właściwie istnieje płeć męska. Rozmnażanie płciowe jest dla samic kłopotliwe. Na dodatek samce zwykle w małym stopniu przyczyniają się do wychowania potomstwa.

Dlaczego zatem natura "inwestuje" w płeć męską? William Rice z Uniwersytetu Kalifornijskiego udziela na to pytanie następującej odpowiedzi: istnienie płci męskiej jest pomysłowym rozwiązaniem.
Główna funkcja drugiej płci polega na eliminowaniu zbędnych mutacji genetycznych i wzmacnianiu tych cech, które są korzystne. Podczas eksperymentów na muszkach owocowych Rice wykazał, że te osobniki, które rozmnażały się płciowo, szybciej przystosowywały się do zmian w środowisku, aniżeli muszki "zmuszone" przez badaczy do reprodukcji bezpłciowej.

Natura podzieliła nas na kobiety i mężczyzn, aby ułatwić życie nie tyle nam, ile sobie samej.